Loïc Le Groumellec maakte naam met zijn iteratieve minimalistische schilderijen, waarvan de schaduwrijke vormen, gevormd door megalieten en huizen, een eigen taal vormen, bijna een obsessie. Hij onderzoekt deze thema’s al dertig jaar onophoudelijk en creëert daarmee een bijna serieel oeuvre dat getuigt van een zoektocht naar volmaakte perfectie. Een wereld die zowel sober als mystiek is, ontvouwt zich in de vreemd lichtgevende oppervlakken van de schilderijen, een effect dat wordt bereikt door het geleidelijk verwijderen van de zwarte lak. Hoewel het werk van Loïc Le Groumellec tot nu toe een beperkt kleurenpalet verkende, bestaande uit grijstinten en zwart, heeft zijn nieuwste werk met de introductie van kleur een radicaal nieuwe richting ingeslagen. De kunstenaar kiest een krachtige kleur die hij vlak en monochroom aanbrengt, waaruit een abstracte iconografie ontstaat die het runenalfabet van de Kelten weerspiegelt.

Loïc Le Groumellec made his name with his iterative minimalist paintings whose shadowy shapes cast by megaliths and houses constitute a language of their own, almost an obsession. He has been ceaselessly exploring these themes for the past thirty years, creating a body of work almost series-like in nature and that speaks to us of a quest for utter perfection. A world that is both sober and mystical emerges from the strangely luminous surfaces of the paintings, an effect achieved by the progressive removal of the black lacquer. Although Loïc Le Groumellec’s work up until now has explored a limited colour range, comprising greys and blacks, his latest work has taken a radical new direction with the introduction of colour. The artist chooses a potent colour that he applies flat, working monochromatically, from which emerges an abstract iconography that echoes the runic alphabet of the Celts.