Rodolfo Nieto was born at home in Oaxaca on July 13, 1936. His father Rodolfo Nieto Gris, a medical epidemiologist, left the home mysteriously around 1949. After his disappearance, the family became destitute; his mother, Josefina Labastida de Nieto, a homemaker and seamstress, moved to Mexico City with Rodolfo, his younger brother Carlos Nieto, a poet -who was later murdered due to his political associations – after Rodolfo died, formed a new family with half brother Ignacio Saucedo. While Rodolfo attended public school, the art professor and dancer Santos Balmori on behalf of the Mexican Government, interviewed students for the Mexican folklorico. After Rodolfo auditioned, Balmori asked the teenager if he could do anything else. Rodolfo sketched a cat. The professor was impressed and asked him if he would like to participate in painting the scenery for the folklorico. It was Balmori who encouraged Rodolfo to begin his studies in 1954 at the Escuela Nacional de Pintura, Escultura y Grabado “La Esmeralda”, Mexico City, where he studied with Carlos Orozco Romero and met Juan Soriano, who introduced him to books on European painting. In 1959, he had his first solo exhibition at the Galerías San Carlos.
Desiring to broaden his artistic influences, Nieto moved to Paris in the early 1960s. Here he became friends with artists such as Julio Cortázar, Severo Toledo and José Bianco. He worked at the Atelier 17 with Stanley William Hayter and his discovery of the work of Edvard Munch spurred an interest in wood engraving. He also worked at the lithography workshop of Michael Casse for German publisher Manus Press. In Paris away from his indigenous environment, Nieto began to re-think folk art from his native Oaxaca mainly focusing on the brightly painted hand-carved wooden animals known as alebrijes. He combined the alebrijes with the Burne Hogarth’s Tarzan comic strip stories of his childhood. Nieto wrote: “To Burne Hogarth I dedicate, in memory of the Tarzan stories of my childhood, the series of animals I drew while I was in Switzerland, likewise the xylographs I created in Munich and Paris.”1 Mentally Nieto took apart the structural aspect of the alebrijes and reconstructed them with the whimsy and wonderment of the Tarzan stories. This resulted not only in the Bestiario series of drawing and wood block prints, but established a style of painting that is now incorporated into the Oaxacan School. While in Paris, Nieto won the Biennale de Paris Prize for painting in 1963.[3] He again won the Biennale de Paris Prize for painting in 1968. In 1966, Rodolfo Nieto illustrated “Manuel de zoologie fantastique” by Jorge Luis Borges. Nieto won the Bienal of Caen in 1970 and the Bienal de Menton. He returned to Mexico in 1972, stating that indigenous spirits called “nahuales” were calling him home.
In Europe Nieto had gained fame and recognition in the art world, but in Mexico he struggled despite an exhibition of his work at the Museo de Arte Moderno in 1973. A sensitive man, Nieto was crushed emotionally that the Mexican art critiques refused to consider his work seriously. He met his wife, Nancy Glenn-Nieto, a painter, at the grand opening of David Alfaro Siqueiros Polyforum Cultural Siqueiros in Mexico City. Nieto was invited to Siqueiros’ home after the Polyforum event and asked Siqueiros if he could bring along his new friend. Siqueiros said, “Of course.” But Nancy preferred to spend time alone with Nieto. Later Nancy regretted not attending Siqueiros’ private party. Nancy and Nieto were wed a few months later. The new couple developed a deep connection with art, especially Nieto’s new genre of Mexican art. However, Mexico was not ready for Nieto’s art. “Because Mexico rejected his art, Rodolfo went into a deep depression.”
Rodolfo and Nancy pressed on. They painted together every day, from the morning until often late into the evening. Nancy helped Nieto stretch and gesso the canvases, sketch the major constructions lines and Nieto would finish the work. Together they created hundreds of paintings. With the frenzy of work, Nieto became exhausted and depressed. His sleeping was erratic, his mind began wondering, seeing things, speaking and acting unusual. He seemed to have an awareness of his life coming to an end. In the Mexican tradition of laughing at death with skull art he began to paint Calaveras (skulls) in the Nieto tradition of mentally taking apart the structural elements only to reassemble them in a different perception. His brief life ended on June 24, 1985. One of the last things he told Nancy was “Keep my paintings. Someday they will be very valuable.” Nancy Glenn-Nieto continues to paint in the Oaxacan style of Rodolfo Nieto.
In 1995, the Museo MARCO in Monterrey held a tribute to the artist to reevaluate his work.

bron: Wikipedia

Rodolfo Nieto werd op 13 juli 1936 thuis in Oaxaca geboren. Zijn vader, Rodolfo Nieto Gris, een medisch epidemioloog, verliet het huis rond 1949 op mysterieuze wijze. Na zijn verdwijning raakte het gezin berooid; zijn moeder, Josefina Labastida de Nieto, een huisvrouw en naaister, verhuisde met Rodolfo naar Mexico-Stad. Zijn jongere broer Carlos Nieto, een dichter – die later werd vermoord vanwege zijn politieke banden – vormde na de dood van Rodolfo een nieuw gezin met halfbroer Ignacio Saucedo. Terwijl Rodolfo naar de openbare school ging, interviewde de kunstprofessor en danser Santos Balmori namens de Mexicaanse regering leerlingen voor de Mexicaanse folklorico. Nadat Rodolfo auditie had gedaan, vroeg Balmori de tiener of hij nog iets anders kon doen. Rodolfo schetste een kat. De professor was onder de indruk en vroeg hem of hij wilde meewerken aan het schilderen van het decor voor de folklorico. Het was Balmori die Rodolfo aanmoedigde om in 1954 te beginnen met zijn studie aan de Escuela Nacional de Pintura, Escultura y Grabado “La Esmeralda” in Mexico-Stad, waar hij studeerde bij Carlos Orozco Romero en Juan Soriano ontmoette, die hem liet kennismaken met boeken over Europese schilderkunst. In 1959 had hij zijn eerste solotentoonstelling in de Galerías San Carlos.
Om zijn artistieke invloeden te verbreden, verhuisde Nieto begin jaren 60 naar Parijs. Hier raakte hij bevriend met kunstenaars zoals Julio Cortázar, Severo Toledo en José Bianco. Hij werkte in Atelier 17 met Stanley William Hayter en zijn ontdekking van het werk van Edvard Munch wakkerde zijn interesse in houtsnede aan. Hij werkte ook in de lithografiewerkplaats van Michael Casse voor de Duitse uitgeverij Manus Press. In Parijs, ver weg van zijn geboortestreek, begon Nieto de volkskunst uit zijn geboortestreek Oaxaca te heroverwegen, waarbij hij zich vooral richtte op de felgekleurde, handgesneden houten dieren die bekendstaan ​​als alebrijes. Hij combineerde de alebrijes met de Tarzan-stripverhalen van Burne Hogarth uit zijn jeugd. Nieto schreef: “Aan Burne Hogarth draag ik, ter nagedachtenis aan de Tarzan-verhalen uit mijn jeugd, de reeks dieren op die ik tekende toen ik in Zwitserland was, evenals de xylografen die ik in München en Parijs maakte.” 1 Nieto ontleedde mentaal het structurele aspect van de alebrijes en reconstrueerde ze met de grilligheid en verwondering van de Tarzan-verhalen. Dit resulteerde niet alleen in de Bestiario-serie met tekeningen en houtsneden, maar vestigde ook een schilderstijl die nu is opgenomen in de Oaxaca-school. Tijdens zijn verblijf in Parijs won Nieto in 1963 de Prijs voor schilderkunst van de Biënnale van Parijs.[3] In 1968 won hij opnieuw de Prijs voor schilderkunst van de Biënnale van Parijs. In 1966 illustreerde Rodolfo Nieto “Manuel de zoologie fantastique” van Jorge Luis Borges. Nieto won de Biënnale van Caen in 1970 en de Biënnale van Menton. In 1972 keerde hij terug naar Mexico, waar hij verklaarde dat inheemse geesten, “nahuales” genaamd, hem naar huis riepen.
In Europa had Nieto roem en erkenning verworven in de kunstwereld, maar in Mexico had hij het moeilijk, ondanks een tentoonstelling van zijn werk in het Museo de Arte Moderno in 1973. Als gevoelig man was Nieto emotioneel gebroken dat de Mexicaanse kunstcritici weigerden zijn werk serieus te nemen. Hij ontmoette zijn vrouw, Nancy Glenn-Nieto, een schilderes, tijdens de feestelijke opening van David Alfaro Siqueiros Polyforum Cultural Siqueiros in Mexico-Stad. Na het Polyforum werd Nieto uitgenodigd bij Siqueiros thuis en vroeg Siqueiros of hij zijn nieuwe vriend mee mocht nemen. Siqueiros zei: “Natuurlijk.” Maar Nancy bracht liever tijd alleen met Nieto door. Later had Nancy er spijt van dat ze niet naar Siqueiros’ privéfeestje was geweest. Nancy en Nieto trouwden een paar maanden later. Het kersverse stel ontwikkelde een diepe band met kunst, met name Nieto’s nieuwe genre: Mexicaanse kunst. Mexico was echter nog niet klaar voor Nieto’s kunst. “Omdat Mexico zijn kunst afwees, raakte Rodolfo in een diepe depressie.”
Rodolfo en Nancy zetten door. Ze schilderden elke dag samen, van ’s ochtends vroeg tot vaak laat in de avond. Nancy hielp Nieto met het opspannen en gipsen van de doeken, het schetsen van de belangrijkste constructielijnen en Nieto maakte het werk af. Samen creëerden ze honderden schilderijen. Door de hectiek van het werk raakte Nieto uitgeput en depressief. Hij sliep onregelmatig, zijn gedachten begonnen te dwalen, hij zag dingen, sprak en deed ongewone dingen. Hij leek zich ervan bewust te zijn dat zijn leven ten einde liep. In de Mexicaanse traditie om de dood te bespotten met schedelkunst, begon hij Calaveras (schedels) te schilderen, in de Nieto-traditie waarbij hij de structurele elementen mentaal uit elkaar haalde om ze vervolgens vanuit een andere perceptie weer in elkaar te zetten. Zijn korte leven eindigde op 24 juni 1985. Een van de laatste dingen die hij tegen Nancy zei, was: “Bewaar mijn schilderijen. Ooit zullen ze heel waardevol zijn.” Nancy Glenn-Nieto schildert nog steeds in de Oaxaca-stijl van Rodolfo Nieto.
In 1995 organiseerde het Museo MARCO in Monterrey een eerbetoon aan de kunstenaar om zijn werk te herevalueren.

Bron: Wikipedia