Pieter Starreveld is in de ontwikkeling van de beeldhouwkunst van de 20e eeuw te plaatsen in de traditie van de school ‘Bronner’. Hij ontwikkelde echter een eigen, naturalistische, zeer herkenbare stijl.

In 1911 werd hij geboren in Koog aan de Zaan. Van 1929 tot 1932 volgde hij de opleiding aan de Rijksacademie in Amsterdam, met Jan Bronner als zijn voornaamste leermeester. Hij legde zich in zijn begintijd vooral toe op beeldhouwwerk voor gebouwen en portretten. Al snel kreeg hij een aantal grotere opdrachten, zoals houtsnijwerk (intarsia) voor het schip de ‘Nieuw Amsterdam’ en de AVRO-foyer.

Meestal werkte hij ‘en taille directe’, meteen in steen hakken of in hout snijden zonder eerst een ontwerp in klei te maken. Ook legde hij zich in bepaalde periodes toe op andere technieken zoals linoleumsneden, zilverstifttekeningen, glas- en emaillewerk.

Na de 2e Wereldoorlog (1940-1945) maakte hij veel herdenkingsmonumenten en standbeelden. Voorbeelden van gerealiseerde opdrachten zijn te vinden in Zweeloo, Hoorn, Laren, Hilversum, Amsterdam, Schiedam en Leiden.

In de jaren ‘50, als hij een nieuw atelier in Amersfoort heeft betrokken en daar de beschikking krijgt over een ruim terrein, gaat hij zelf bronsgieten met de ‘cire perdue’ methode. Het werd zijn streven om het ontstaan van het beeld, van het begin tot het eind, helemaal in eigen hand te houden. Hij behoorde tot de weinige beeldhouwers bij wie het ambachtelijke een verlengstuk werd van het creatieve.

Zijn hele leven ging zijn voorliefde uit naar het vrouwelijk naakt, portretten en dierfiguren die hij in kleiner en groter werk talloze malen afbeeldde. Zijn ambachtelijke kennis was fenomenaal evenals zijn productiviteit. Hij kreeg vele opdrachten en exposeerde op tal van tentoonstellingen.