Jan Mulder bracht een groot deel van zijn werkzame leven in Zweden door, waar hij grote artistieke bekendheid kreeg. Zijn werk is vertegenwoordigd in alle belangrijke openbare kunstcollecties. In de meer dan 65 jaren van zijn artistieke activiteit is zijn werk geleidelijk gegroeid tot de vrije abstractie van zijn Zweedse periode. Hij staat bekend als een autonoom kunstenaar, los van de binding door tradities. Het eigene van zijn werk ligt, zoals hij het zelf uitdrukte in een artikel in het Jaarboek van het Museum van Eskilstuna, “ in een op mystieke wijze getuigen van de werkelijkheid”.
Jan Mulder groeide op in Maastricht waar zijn vader zakenman was. Toen deze in 1906 met pensioen ging verhuisde de familie naar Amsterdam. Aanvankelijk voelde Jan zich aangetrokken tot de muziek, maar zijn vader verbood hem zich daarin verder te ontwikkelen. Jan legde zich daarom toe op de schilderkunst en deed dat eerst in het geheim in het huis van een vriend. Tussen 1910 en 1915 bezocht hij vak- en kunstscholen in Amsterdam en Haarlem en hield intussen nauw contact met de muziekwereld. Tijdens de Eerste Wereldoorlog werd hij van 1915 tot 1918 gemobiliseerd.
Daarna werkte hij als theaterdecorateur, binnenhuisarchitect en reclametekenaar, terwijl hij zichzelf verder ontwikkelde als schilder. Hij had contacten met en was werkzaam in het Amsterdamse avant-gardistische kunstleven waar hij o.a. Erich Wichmann, Laurens van Kuijck, Piet Mondriaan en Theo van Doesburg leerde kennen.
In 1921 maakte hij een reis naar Cuba, Mexico en de Verenigde Staten. Een jaar later debuteerde hij met zijn schilderijen in “De Branding” in Rotterdam.
In de periode 1925 – 1931 woonde en werkte hij in Frankrijk, eerst in Parijs, waar hij samen met Erich Wichmann werkte aan het Nederlandse paviljoen van de “Exposition Internationale des Arts décoratifs” en later in het vissersplaatsje Etaples-sur-Mer. Hij was lid van en exposeerde bij “Les vrais Indépendents”.
Bestuursfunties:
Bij zijn terugkeer in Amsterdam wordt hij bestuurslid van “De Onafhankelijken” en voorzitter van de schildersvereniging “De Brug”. Met de laatste groep exposeert hij jaarlijks in het Stedelijk Museum te Amsterdam.
In 1941 weigert hij lid te worden van de Duitse “Kultuurkamer” en moet hij zijn functies neerleggen. Hij gaat ondergronds in het kunstenaarsverzet werken en wordt tengevolge van deze activiteiten geïnterneerd in Vught en later in Dachau.
In 1946/47 ontving hij tweemaal achtereen een beurs van het Nederlands-Zweedse Van Gogh Comité voor een verblijf in Zweden. Dit was voor hem de aanleiding zich permanent in Zweden te vestigen in 1947, eerst in Strängnäs en vanaf 1958 tot zijn dood in Eskilstuna.
Na zijn verhuizing naar Zweden maakte hij aanvankelijk voornamelijk portretten, maar later zocht hij het isolement om zich te kunnen ontwikkelen op een heel ander vlak. Hij maakt grote doeken en aquarellen die volkomen abstract zijn, in die zin dat zij geen enkele relatie vertonen tot een waargenomen werkelijkheid. Het ging om de innerlijke waarneming, die in een soort trance tot uitdrukking gebracht werd.
In het begin van de jaren tachtig, toen zijn gezichtsvermogen snel verminderde, ontdekte hij houtskool als medium en kon hij hiermee zijn scheppend vermogen voortgang geven. Dat bleef hij doen tot zijn dood.

Jan Mulder spent a large part of his working life in Sweden, where he achieved great artistic fame. His work is represented in all major public art collections. In the more than 65 years of his artistic activity, his work gradually developed into the free abstraction of his Swedish period. He is known as an autonomous artist, free from the bond of tradition. The uniqueness of his work lies, as he himself expressed it in an article in the Yearbook of the Museum of Eskilstuna, “in a mystical witness to reality”.
Jan Mulder grew up in Maastricht, where his father was a businessman. When he retired in 1906, the family moved to Amsterdam. Initially, Jan was attracted to music, but his father forbade him to develop further in this field. Jan therefore devoted himself to painting, initially in secret at a friend’s house. Between 1910 and 1915 he attended vocational and art schools in Amsterdam and Haarlem, while maintaining close contact with the music world. During the First World War he was mobilized from 1915 to 1918.
He then worked as a theater decorator, interior designer and advertising artist, while he continued to develop as a painter. He had contacts with and was active in the Amsterdam avant-garde art scene where he met Erich Wichmann, Laurens van Kuijck, Piet Mondriaan and Theo van Doesburg, among others.
In 1921 he made a trip to Cuba, Mexico and the United States. A year later he made his debut with his paintings in “De Branding” in Rotterdam.
In the period 1925 – 1931 he lived and worked in France, first in Paris, where he worked with Erich Wichmann on the Dutch pavilion of the “Exposition Internationale des Arts décoratifs” and later in the fishing village of Etaples-sur-Mer. He was a member of and exhibited at “Les vrais Indépendents”.
Board positions:
On his return to Amsterdam he became a board member of “De Onafhankelijken” and chairman of the painters’ association “De Brug”. With the latter group he exhibited annually in the Stedelijk Museum in Amsterdam.
In 1941 he refused to become a member of the German “Kultuurkamer” and had to resign from his positions. He went underground to work in the artists’ resistance and as a result of these activities was interned in Vught and later in Dachau.
In 1946/47 he received a grant from the Dutch-Swedish Van Gogh Committee twice in succession for a stay in Sweden. This was the reason for him to settle permanently in Sweden in 1947, first in Strängnäs and from 1958 until his death in Eskilstuna.
After his move to Sweden he initially mainly made portraits, but later he sought isolation in order to be able to develop himself in a completely different area. He makes large canvases and watercolours that are completely abstract, in the sense that they show no relation to a perceived reality. It was about the inner perception, which was expressed in a kind of trance.
In the early eighties, when his eyesight was rapidly deteriorating, he discovered charcoal as a medium and was able to continue his creative ability with it. He continued to do so until his death.

foto: Hans Pattist